Sessizliğini dinle Simge…

Simge yüzünü okşayıp gözlerini kamaştıran güneşin sıcağı ile uyanınca Shalev den bir parça ile güne başlamak adına telefonunu kontrol etti. Son mesaj neydi? Uyuya kalmış olmak acaba ona önemli bir mesajı kaçırttı mı diye düşünürken, hiç bir mesaj olmadığını görünce rahatladı. Günaydın ve yeni gün dilekleri konulu yeni bir mesajı alelacele yazıp gönderdi. 

Ruhunu kuşatan bu muhteşem hislerin enerjisi ile banyosunun assolistiydi adeta. Hüsnü Arkan bestesi Hoşgeldin şarkısı ile programını tamamlayınca fön makinesi ile dans etmeye başladı. Mutlu bir güne uyanmıştı. mutlu uyumak, mutlu uyandırmıştı ve bunun tek bir sebebi vardı. Shalev mutluluk tohumunu dün akşam Simge’nin gözlerine ve dudaklarına bırakmıştı.

Akşam, gece, ertesi gün daha ertesi gün Simge için saatler bekleme ile geçti. Gururlu olmaya çalışıyorken, bir yandan o akşam yaşadıkları her neyse, bunun bir hayal olmadığına kendini inandırmaya çalışıyordu. Defalarca telefonu eline aldı. Mesaj aralığına yazdığı her şeyi siliyor, tekrar yazıyor ama asla göndermek istemiyordu.

İki hafta bitmişti. Simge artık o bekleyişten vazgeçmiş, hayatın akışına kendini kaptırmıştı. Nişanlısı ara ara ona ulaşıp hatalarını telafi edeceği konusunda ikna edici konuşmalar yaparken, Simge’nin aklı o büyülendiği akşamda kaldığı için Harun’un bütün bu atakları anlamsız geliyordu. Harun, Simge’nin daha fazla hayatında olmasını istemediği babasının kopya kimliğiydi. Bu nüsha ile yaşamak, hayatı yeni başından aynı yaşamak gibi olacaktı.

Hazırladığı raporun içindeki zihnindeki Shalev kalıntılarını istiflediği depodan çıkartmadan odaklanmaya çalışıyordu. Telefonun titreşim sesi dikkatini bozdu. O garip kayboluşun ardından, sosyal paylaşım profilinde yayınlanan bir fotoğrafının Shalev ‘in beğenisini kazandığını görmek, hem gülümsemesine hem de o geceyi hatırlamasına sebep oldu.

Neydi şimdi bu? Sadece herkes gibi bir resmini beğenmişti. En azından yaşadığını gösteren bu işaret ile acaba Shalev ile iletişime geçmeli miydi? İki haftadır sanki o akşama hiç yaşanmamış gibi tek bir dokunuşla hayatına dahil olmayan Shalev için heyecanlanmak saçma gelmese de kendi kendini bunun saçma bir his olduğu konusunda ikna etmeye çalışıyordu.

Bütün bildiklerini ve kontrolünü unutup, o gecedeki hislerin adına Shalev’ e dokunmalı mıydı? Bu onu hafifletici bir hareket mi olurdu? Sonuçta adam onca zor geçen güne ve geceye inat tek kelime bile etmemişti. Kararsızlık içerisinde,  “Naber Issız Adam? Nerelerdesin?” yazan mesajını gönderdi bile.

“İlginç Adamlar ve Kadınları” kitabımdaki “Bana şans ver” adlı hikayemden. Syf.162

Güç ben de artık…

 

Güçlü kadınlara aşık olmanın en iyi yanı, değerini bilirsen ADAM olursun. Bilmezsen şair olursun… 

                                                                                                                                              Can Yücel

Üstad gerekli cümleyi kurmuş bir adam olarak. Ben de üzerine konuşalım dedim.

Kimdir bu güçlü kadınlar?

Gücünü kazanabilmek için çok hırpalanmış, mücadele etmek zorunda kaldığı bir sürü parkuru atlatmış, savaştan gazi olarak çıkmayı başarmış, en çok ağlamış, can kırıklarından zihninin her bir yerinde yaraları olan, sadece aşkta değil, dostlukta da, kan bağında da ihanete uğramış, mutlaka uzun uzun hikayeleri olan, bir ele ihtiyacı olduğunda daima sağ eli ile sol eline tutunmuş, düştüğü yerden yalnız başına yeniden ayakları üzerine kalkabilmiş, kendi kanından olmayan başka canların dertlerine derman olmuş, sorumluluklarını alıp kendini unutmuş kadınlardır.

Sakinlikleri ile karşılar hayatın getirdiklerini. Önsezileri gelişmiştir. Önceden alır pisliğin kokusunu ama canı isterse, kendine hedef olarak belirlediği bir şey varsa, gözünü karartıp bile bile gider üzerine. İsterse alır. İstemezse kimse zorla hiç bir şeyi kabul ettiremez. Ne istediğini bilir. Neyi istemediğini de bilir. Beklentisiz iletişim uzmanlığı almıştır zamanla. Kırılıp dökülen hayalleri, umutları, beklentileri beklememeyi öğretmiştir ona.

Mış gibi yaşayamaz hayatı. İstediğine, hissettiğine göre yaşar. Seviyormuş gibi yapmaz. Sever ya da sevmez. Umarım bir gün gerçekten sever. Severse, sevilen sevilmeyi öğrenir. Sevmek sevilmek kavramı değişir onun sevgisine maruz kalanın.

Hazmettikleri ile doymuş ve dingin yaşar hayatı. Aç gözlülük bilmez. Kimseye muhtaçlık hissetmez. Acizlik hissetmez. Ağlayacaksa ağlar. Gülerse güler. Ne hissederse ulu orta yaşamayı göze alır, alenen yaşar. Saklısı gizlisi kalmamıştır. Kaybetmekten korkmaz. Kimseyi merkezinde yaşatmaz. Herkesi yerli yerine oturtup, tanımlarına göre muamele etmeyi öğrenmiştir artık.

Ben olgunlaştım, şimdi tamamım demez. Öğrenmeye gelişmeye açıktır. Yaş, mevki, konum gözetmeksizin bilginin karşısında saygıyla eğilip zihnine yenilerini katmayı bilir. Yarasına beresine hakim, iyileştirmek için doğru yöntemler arayışı içerisindedir. Kendine ne iyi gelir bilir. Ortama ayak uydurur ama kimseye uymaz. içindeki yalınlığa dokundurtmaz. Kim aynada ne görmek isterse onu gösterir ama riyakarlık, haksızlık yapmaz. 

Tanıdıkları, arkadaşları ile dostlarını birbirine karıştırmaz. Dostlarının cinsiyeti yoktur onun için. Tanımlara önem verir. Tanıştığı kişinin nereli olduğuna, inancına, makamına, etiketine bakmaz. Önce insan olarak kategorilere ayırır, hayatının neresine yerleştireceğini belirler, az ya da çok, ederi neyse onunla besler ilişkisini.

İdare etmez. Grilerle değil, siyah ve beyazlarla nettir hayatı. Kimsenin hayatına müdahale etmez. Kimseyi hiç bir şey için zorlamaz, ikna etmeye çalışmadığı gibi emin olmadan ikna olmaz. İster, diler, hedef koyar ve öyle yaşar. Minneti de, saygıyı da yerli yerinde kullanmayı bilir. Sahip olduğunu sahiplenir. Ait olduğuna ihanet etmez. İhaneti affetmez.

Güçlü kadın bencil değildir. Yanındakilerle birlikte gelişmeyi bilir. Kendi fikirleri vardır ama kimseye dayatmaz. Geçmişte dinlenilmemekten, suskunluktan, dinlemeyi de, anlamayı da öğrenmiştir. Eleştirinin ne işe yaradığına hakimdir. Cehaleti sezinler. Cahillikle mücadele etmez. Olduğu kadar kabullenir. Herkesin ederini etmezini ayıklamayı öğrenmiştir..

Sevdiklerine en derin hislerini hissettirir. Esirgemez. Monotonlaşmaz. Fark yaratır. İlişkisinde hep yeni bir şey vaad eder, vaad ettiklerini gerçekleştirir. Zor zamanlarınızda ilk yanınızda bulacağınız insandır güçlü kadınlar. Bencillik etmeden, sahip olduklarını cömertçe paylaşmasını bilir. Standartlarını yükseltmesini bilir ve mutlaka birilerini çekerler.

İlişkilerinde oyunlara, taktiklere, planlara yer vermezler. Yalınlığı ile yaşar her şeyi. Eksikliklerini de, sıkıntılarını da ulu orta paylaşmaktan çekinmezler. Kendilerinden utanmazlar. Hatta dalga geçilecek yönlerini ifşa ederler.

Kıskanmak, hırs yaratmak konularını aşmıştır. İnsanların başarılarıyla gururlanmayı öğrenmiş, kendi içinde başarısızlıklarının nedenlerini sorgulamaya başlamış ve çözümler yaratır hale gelmiştir.

İlişkilerinde kendi gibi güçlü insanları seçerler. Zayıf bir erkek ile bir adım ilerleyemezler. Sorunu gördüğünde kaçacak delik arayan adamları tespit etmek konusunda üstad olmuştur. En kısa sürede de hayatlarının dışına çıkartırlar güçsüzleri. Sağlam bir kişiliğe sahip olan insanları önemserler.

Kısaca yaptığı, hissettiği, söylediği, yaşattığı bir olan adamları seçer. Kimsenin etiketi ile ilgilenmez.

Yetersizliklerinin de farkındadır. Farkında olduğu eksiklerini kısa sürede tamamlama gayreti içinde olurlar. Kim olduklarını iyi bilirler.

E gel de sevme böyle kadınları…

Emire esir hayatlar…

Askerler bahçeye dalıverdi. Kızların saçı başı açık ulu orta kollarından sürükleye sürükleye çıkarttılar yuvalarından.

Ağlaşmalar bağrışmalar arasında ne olduğunu anlamadan iki ay parçasını ana kucaklarından, baba ocaklarından kopartıp faytona attıkları gibi arkalarına bile bakmadan uzaklaştılar.

Ortalığa saçılan bardak çanak, Mezguaşe’ nin sevdiği dalları kırılmış, yaşamdan uzaklaşmış çiçekleri, saksılarından dökülen topraklar, Guşef Hanım’ın saraydan gelen sandıktan boşalttığı mücevher ve altınlar öylece yerde biraz önce yaşanan dramın kalıntılarına işaretti.

Guşef Hanım bir türlü gözlerini açmadı. Hafize kendi kederini yaşayamadan, hanımının başında gözyaşı döküyor, incecik bileklerini ovup evladı gibi sevdiği Mezguaşe ve kızı Nisa için dua ediyordu.

Musa Efendi yere çömelmiş, iri ellerinin arasına aldığı başını, sırtını yasladığı kapının köşesine vurup vurup ağlıyordu.

-Vay ben öleydim de görmeyeydim Rabbim. Neden almadın şuracıkta canımı? Ne yaparız, kime gideriz biz? Nasıl kurtarırız yavrularımızı?

Hava kararasıya, Abrek efendi bahçedeki dökülen saçılanı göresiye kadar hiç kimse yerinden kımıldamadı bile.

Guşef Hanım sadece nefes alıyordu. Öylece kala kaldı acısıyla. Abrek efendi bahçeyi görür görmez içeri koştu. Kapının önünde yere yığılmış Musa’yı gördü.

-Mezguaşe, Guşef neredesiniz? Bu ne hal?

Birkaç adımda içeri girdi. Sedir de yatan Guşef Hanım’ın haline mi şaşırsın, Hafize’nin donuk bakışlarındaki anlamsızlığa mı bilemiyordu.

-Hafize neler oluyor kızım? Guşef’e ne oldu? Mezguaşe. Mezguaşe kızım neredesin? Nisa.

 

“İlginç Adamlar ve Kadınları” kitabımdaki “Zümrüt” adlı hikayemden küçük bir hediye…Syf.106-107

Serhat’ın hesaplaşması…

 

“Neyi değiştirebilirim ki bundan sonra? Yaşayıp gidiyorum işte” diye söylense de hep bir değişim düşüncesi bilinçaltını kıpırdatıyordu.

Sert görünümlü, aşırı derecede mantıklı davranmaya dikkat eden, prensip sahibi, planlı biri gibi imajı olsa da kural dışı yaşamayı sevdi hep ve onu insanlar bu özelliklerle etiketleyip tanımladılar. Değişmek zor. Kendini tanımaz hale gelmişti aslında bu aralar.

Öğrendiği bir şey varsa zayıflık göstermemek, sevimli gözükmek, güçlü gözükmek adına tüm insanların taktığı kendi kişiliklerinin tam tersi maskeleri olduğuydu. Maskelerinin olduğunu düşünmüyor değildi.

Kalbi ile yaşantısı paralel değildi mesela. Kendine zaman zaman itiraflarda bulunuyor, bunun sonucunda, kolay kolay kimseye, belki de hiç kimseye göstermediği kalbinin derinliklerinde zırhla kapladığı hislerinin varlığını hissediyordu.

Her zaman savaşa hazır oldu. Yalnız unuttuğu bir şey vardı. Savaşmaktan sevişmeyi, sevmeyi, sevilmeyi ve bunun tadını çıkartmayı unutmuştu. Sevişmek derken fiilen olandan bahsetmiyorum elbette, ruhların sadece bir bakışta tutkuyla yanmasını anlatmak istiyorum. Bu, Serhat’ın bugüne kadar hiç tatmadığı bir duyguydu.

Onun bunca zamandır duygularını ortaya koyduğu tek davranış biçimi, öfkeyle dolu konuşmalar, kavgalar, isyanlar, bağırışlar belki de bazen eşyaları tekmelemek, duvarları yumruklamak, aynaları kırmaktı.

Hayatında olan kadınlara karşı şiddet uygulayan psikopatlardan değildi elbette ama damarına basan insanlara karşı hep bir karşı savunması, itirazı, isyanı olmuştu.

Mutlaka bir kadına çiçek, hediye ya da mutlu edecek herhangi bir girişimde bulunmuştu. Bu centilmenlikleri yapmasının nedenleri çoğunluk birilerinin kalbini kırıp döktükten sonra, kaldığı yerden devam edebilmek adına, kendi egosunu tatmin edecek davranışlarda bulunmayı da kendi belirlerdi. Bir kalıba girmeden, kendi isterse yapardı ve bu hep böyle oldu.

Yardım ettiği insanlar da oldu, o kadar da duygusuz biri değildi ama bunu kendine amaç edinmedi diyelim. Vicdanı hep vardı ancak bunu kimseye ispatlamak zorunda hissetmezdi ve ona göre yaşadı bunca zaman.

Gençlik döneminde ve şimdiki hayatında da, oldukça keskin çizgiler vardı. İyi ya da kötü vardı. İdare eder yoktu. Ya hep ya hiç olmalıydı hayat. Çocukluğundan gelen bulanık yıllar, gençliği ve şimdiki hayatının temellerini oluşturdu tabi.

En kısa şekliyle ona ters gelen bir kelimeyi duyduğu zaman, hemen boks eldivenleri elinde bekliyormuş gibi sağa sola saldırırdı. Kavgalar, küfürleşmeler, itirazlar, isyanlar. Karşındakinin boyuna posuna, hacmine, karakterine, kim olduğuna, onun için ne anlam ifade ettiğine dikkat etmeden kırar geçerdi.

Yaptığı tüm hataları tamir edenleri de vardı tabi etrafında. Buruk yanını ve böyle olmasının sebeplerini bilen annesi, teyzesi hep destekçisiydi. İyi mi yaptılar, kötü mü yaptılar bilinmez ama hep destek oldukları bir gerçekti.

Hep etrafa saçılan kopmuş inci kolyenin tanelerini toplar gibi sayısız hatalarını temizleyip toparladılar. Kırıkları toplayıp parçaları birleştirdiler, her bir kolyeyi yeniden imal ettiler.

 

“İlginç Adamlar ve Kadınları” kitabımdaki “Ada” isimli hikayemden küçük bir hediye…

Me voy…

quiero olvidar el aroma de tu cuerpo./ I want to forget the scent of your body
Vücudunun kokusunu unutmak istiyorum
quiero olvidar el sabor de tus labios./ I want to forget the taste of your lips
Dudaklarının tadını unutmak istiyorum
quiero tener, por una vez,/I want to have, for once,
Bir kez olsun sahip olmak istiyorum,
una vida feliz./ a happy life
Mutlu bir hayata.
por eso, me voy…/ for this reason, I’m leaving
Bu nedenle , gidiyorum.gracias por todo lo que me diste. / Thank you for all you gave me
Teşekkürler bana verdiğin her şey için.
gracias por amarme. / thank you for loving me
Teşekkürler beni sevdiğin için
pero no tengo ilusión. / but I have no illusion
Ama göz boyayıp saklayamam. (Bir ilizyonum yok)
que tú eres mi razón./ that you are my reason
Sebebim sensin.
por eso, me voy…/ for this I’m leaving
Bunun için gidiyorum.

dime qué es lo que tienes,/ Tell me what you got
Söyle bana sende ne var ki?
que yo no puedo olvidarte./that I can’t forget you
Unutamıyorum seni.
mira, mírame, mi niña,/ look, look at me, my little girl
Bak, bak bana , (benim) küçük kızın.
mira que mi alma sangra/ see that my soul bleeds

Kanayan ruhumu gör.

 

Güneşi içeri aldığım kadar ısınmıştım. Zamanla soğudu buralar. Gidişinle korkular kapladı önce zihnimi. Kokunu da, baharını da alıp gittin. Renklerim soldu önce. Sonra sesler uzaklaştı. Sözler kaçıp saklandı bir yerlere. Sustum. Vazgeçmeye başladım sahip olduklarımdan ufak ufak. Sana hapsettiğim beni terk ettim. Eski ben ile barış imzaladık geçenlerde. Senden sonra hayatı başladı bu aralar.

Lezzeti yok sensiz demlenmelerin. Dinlediğim şarkılara yerleştin. Sözlerin ulaştığı tek adressin. Müzikten değil, şarkıların sözlerinden yudumluyor senin akışını zihnim ve gözlerden akıtıyor seni dışarı.  Aktıkça eksiliyorsun. Sen gidiyorsun. Yerindeki boşluk büyüyüp, muhteşem bir şölene sahne olan zihindeki sahne boşaldıkça sessizleşiyorum. Sensizleştikçe dehlizlere yerleştiriyorum ruhumu. 

Kullanma tarihi geçmiş olarak etiketlediğim, askıya alınmış düşüncelerim, hayallerim var. İhtiyacı olanlara askıdan bedelsiz vereceğim.

Elimdeki tüm planlarımın, hayallerimin, dileklerimin içinden tek tek adını çıkartabilmek oldukça zaman alacak. Senin içinden çıkartılamadıkların ise yenilerine engel olacak bilirim. Bile bile silikliğine rağmen silemiyorum.

Uzun zamandır bir çekirdek tohumu kadar bile yokum sende. Oysa bendeki köklerinden gelişen çınar ağacısın sen. Tüm heybetinle varsın. Gitmişliğinle kaldın içimde. Kalsaydın zamanla söker miydim yerinden bilmem ama gidişinle, boşluğunla sardın çepeçevre geleceğimi.  Zihnimin içinde gezindiğin yollarda izlerin var.

Kurumuş çiçeklerin bahçemde. Topraklarıma düşmüş solup gitmiş her biri. Yeniden gelecek bir bahara bakar her şey. Bahar gelir ve senin köklerinin üzerine eker tohumlarını. Yerleşip serpildikçe ufak ufak topraklarımdan sökülür gidersin.

Bendeki aşktan senin bunca hükümdarlığın. Saltanatın sallantıda bu aralar. Güvenme hiç kalıntılarına. Gelmezsen, yerini doldurabilen bir cengaver ile unutulur gidersin.

 

 Yasmin Levy Mevoy Bu mektubun şarkısı olmalı. “Seni terk ediyorum…”

“Söz”

“DİRİLMEK…”

Tam bir diriliş hikayesi benimki” Üzerimdeki yığıntının altında kıpırtılarla başladı her şey. İçeride derinlerde hala yaşama tutunan bir şeyler acıttı canımı. Sırf o hislerin hatırına üzerimden atıp o toprağı yeniden bir filiz olarak hayata dönmeliydim.

Ayazda kalan yanlarımı sardım, yaralarıma pansuman yaptım, sızıntı şeklindeki kanı durdurdum. Güçsüz bacaklarımın diz kapaklarına yüklendim önce. Her yerim çürümüşlüğün çaresizliği ile kuvvetsiz kalmıştı.Yanıklarımı üfleye üfleye hafiflettim. Donmuş yerlerimi umudumla ısıttım ve yeniden yaşamaya başladım.

Soğuk zemine basan tabanlarımdan kuvvetlenip, hiç bir yere tutunmadan yürümeyi öğrendim. Düşmemek için dikkat etmeyi, düşersem kendi kuvvetimle ayağa kalkıp yola devam etmeyi öğrendim. Anlattıklarımla egosunu besleyenlere neler söyleyeceğimi biliyorum artık. Az konuşup, seçerek seviyorum. Temas ettiklerimin kendi tahtları var. Kimse kimsenin yerine oturamıyor. Benim varlığımla gerektiği kadar besleniyor herkes ve kimse kimsenin hakkını da yiyemiyor. Bana ait olan ne varsa dilediğim kadar paylaşıyorum. Birilerinin benimle sahip olduklarını paylaşmasını da beklemiyorum artık. İstiyorum sahip oluyorum.

Hayatı milattan sonra olarak yaşamayı başardım nihayet. Bir zeybek gibi dikildim karşısına hayatın. Dimdik ve heybetli. En yumuşak yerimin hakimiyeti henüz zihnimde. Arada bir kapıyı çalanları dinliyorum ruhumla uzaktan. Sesler yalnızca uzaktan iyi geliyor. Yakınlaştıkça saçma bir gürültü ağırlığı. Kulaklarım almıyor.

Bir yerlerde küçük bir tohum ekmiştim bir zamanlar. Toprakla temas ettirmeden bir istiridye kabuğunun içine saklamış deniz kokusu ile korumuştum bugünler için. Gelmez, görmez, işitmez  demiştim.

Tohumu avucumun içine aldım şimdi. Ektim, ekeceğim. Bir yudum umut suyu dökeceğim üzerine, kök salmasını bekleyeceğim, uzun uzun ve yavaş yavaş.

küçük bir tohumken etrafında dikenli teller vardı. Ben yaralıyken korkuyordum o tellere takılmaktan. Kabuğumda saklanmış, varlığını unutmuştum. “En doğrusu” denilenler yüzünden gecikmiş olmak ne acı olur. Ne erken, ne de geç var aslında. “Zamanı var.” demek en doğrusu.

Avuçlarımın arasında sıcacık filizlensin bakalım. Toprağına kavuşmaya hazır olduğunda tüm benliğimle kabullenip hiç olmaya alışacağım. Başarabilirsek, hiçlikte var olmaya başlayacağız  birlikte. En güzel müziklerimiz, en neşeli gülüşlerimiz, en aydınlık yıldızlı gecelerimiz olacak. En sıcak güneş ile sabahlarımızı ısıtacağız. Kar yağınca kızarmış burnumu, buz gibi parmaklarımı saklayacağım avuçlarına. Yağmur da da şımarıklık yapacak bir yol bulurum ben.

Küçüldükçe küçülürüm artık neşelendikçe. Miskinlik yok. Sıradanlık yaşandı bitti. Yaratabildiğimiz kadar farklılık yaratmak bizim hedefimiz.

Yeniden yaşamayı isteyecek kadar heveslendirici bir hikaye olacağız birlikte.

“Yeni Hayat” ın evrensel kabul edilen dil hali ile yazılmış şeklinin ilk harfleri olarak başlayacak hikaye ve bir daha benzeri yaşanmayacak.

Gerçek bir dinginlik ve hiç olmadığım kadar olgunluk zirvesinde sabırla avucumdaki tohumu izliyorum. Acelem yok. “Yeniden çarpışsak ya seninle” diye düşündüğüm bir köşe başındayım şimdi. Köşeden gelen seslere göre, ha geldi ha gelecek.

Unuttursana bana kendimi. Söz mutluluktan yaşam kavramın değişecek…

YouTube’da “Kizoa Film Yapma Programı: İLGİNÇ ADAMLAR ve KADINLARI KİTAP SUNUM” videosunu izleyin

Mevsim değişirken…

• Sahip olduklarımızı canlı cansız demeden tespit edip her biri için şükretmeliyiz. Sahip olamadıklarımızı hırs edinmemeliyiz. Gerçekten istiyorsak dilemeli, istemeli ve mücadele etmeliyiz. Yapılabilecek her şeye rağmen sahip olamıyorsak, dileklerimizi gözden geçirmeliyiz. Bir yerler de bir hata yapıyor olabiliriz. Yapabildiğimiz ve yapamadığımız her ne varsa farkında olmalı ve kabullenmeliyiz.
• Düzenli egzersiz yapmalıyız. Mutlaka spor salonuna gitmeliyiz demiyorum. Evimizde de egzersiz yapabiliriz. Uzun yürüyüşler planlayabiliriz.
• Uyku saatlerine mevsim geçişlerinde dikkat etmekte fayda var. Bahar yorgunluğu denilen duruma maruz kalmamak için uyku düzeni önemli. Enerjimizi tamamen yükledikten sonra güne uyanmak tüm gün bizi zinde tutacak.
• Sağlıklı beslenmeye çalışmalıyız. Aşırı yağlı, ağır yiyeceklerin tüketimini azaltmalı, “her şey dozunda iyidir” felsefesi ile beslenmeli, alkol tüketimini de kafein tüketimini de bu felsefeye uygun belirlemeliyiz. Enerji yapıcı gıdalar ve sıvılar konusunda daha istekli davranmalıyız. Taze meyve veya sebze suları ile yapılabilecek detoks kürleri bu dönem için gerçek bir bahar temizliği olacaktır.
• İş dışında hobiler edinmek motivasyonumuzu arttıracaktır. Uzun zamandır yapmak istediğiniz ama fırsat bulamadığınız aktivitelerin listesini çıkartıp içlerinden en uygulanabilir olanı tercih edip kolları sıvasanız iyi edersiniz.
• İş sırasında mutlaka kendiniz için molalar vermelisiniz. Bir kaç cümle ile gündelik hayattan konuşabilme kapıları açın kendinize. Özellikle öğle yemeklerinde çok gerekli olmadıkça iş arkadaşlarınızla işten bahsetmeyin. Bırakın işi gücü, onları ofise dönerken, döndüğünüzde konuşursunuz.
• Hayat sadece evinizdeki ve ofisinizdeki belki de okulunuzdaki insanlardan ibaret değil. Sosyalleşmeye, yeni insanlar tanımaya çalışın.Toplu taşıma araçlarında göz göze geldiğiniz insanlardan kaçmanıza gerek yok. Korkmayın ısırmazlar. Gülümseyin ve gülümseme zincirine seyirci olun. İnsanlar bilmiyor, çekiniyor ya da uzak durmak istiyor olabilirler. Neden siz yüreklendirmeyesiniz? Gülmekten bir kaybımız olmaz.
• Fırsat buldukça güneşi bedeninizden içeri alın. Hem bedeninizi, hem ruhunuzu ısıtacak inanın. Siz ısındıkça etrafınıza enerji vereceksiniz.
• Fırsat bulursanız tatil yapın ya da tatilmiş gibi yapın ama hayata arada mola verin. İmkanlarınıza uygun ne yapabiliyorsanız onu yapın. Pazar günü evde uzanıp tüm rehavetinizle film izleyip, mısır yemek bile tatil hissi. Bu kadar kolay işte…
• 
• Bir bitkinin ya da bir hayvanın sorumluluğunu almak, sahip olduğumuz beden ve ailemizin sorumluluğunu almamızdan başka, daha motive edici hisler yaratıyor insanda. Çok küçük bütçeler ile satın alınan minik bir lale soğanının kökleriyle bile hayata yeniden bağlanılabilir unutmayın.
• Fiziksel ve ruhsal bakımınıza özen gösterin. Aynada kendinizi beğenmeden evden çıkmayın. Ruhunuzu daraltan çözümleyemediğiniz şeyler için abuk subuk para harcamadan da iyileştirici çözüm olacak yöntemler var. Bunları keşfedin ve hayatınıza ekleyin. Konfor budur. Konfor sizin beden ve ruh sağlığınızın paralel yaşayabiliyor oluşudur.
• Duygular bulaşıcı hastalıklar gibidir. Kötü hisler içinde, acıklı durumlarla mücadele eden bir arkadaşınız ile aynı hisleri o an da yaşamaya başlarsınız. Neşeli insanlarla neşeniz geri gelir. Tercih sizin. Ben gereken ipucunu verdim.
• Geçmiş, adı üstünde geçmiştir. Geçenlerin üzerinde değil geleceklerin peşinde olun. An da yaşamak diye bir şeyi oturtmak zor biliyorum ama bari geçmişte kalmayın.
• 
• Her gün mutlaka duş alın. Günün pisliği, stresi yalnızca su ile temizlenir. Gözeneklerden içeri giren su terapidir. İçmeyi de bedeninizin dış kılıfını su ile beslemeyi de ihmal etmeyin.
• Kendinize hedef belirlemeden yönünüzü şaşırabileceğiniz bir yolculuk olur hayat. Hedefleri belirleyin her türlü zorluğa karşı gücünüzü toplayın ve yola çıkın.
• Sevdiğiniz ne varsa duygu ve düşüncelerinizi sakın söylemeyi ertelemeyin. Sevgi paylaştıkça çoğalır ve kocaman bir çember olur. O çemberin halkası olursanız sevgi üzerinize sağanak yağan yağmur gibi olur. O yağmurlar da size huzur ve mutluluk getirir.

Hadi size kolay gelsin…

Terrarium da son nokta…

Terrarium (Teraryum), önceleri, içerisinde çeşitli bitkilerin, bazı sürüngenlerin ve böceklerin bakıldığı akvaryumlardı. Bu akvaryumlar, bir dekorasyon öğesi olarak değil, bir ekosistem olarak düşünülüyor kişiler, kendilerine özel minyatür bahçeler ve modern tasarımda rahatlıkla bakılabilir hayvanlar ile hobi edinmiş oluyordu.

Teraryumlar cam ve plastik gibi şeffaf ve dayanıklı malzemeden yapılıyor. Özel şekillendirilmiş camların içerisine kapaklı ya da kapaksız modellemeler ile özgün dekorasyonlar uygulanıyor.

İlk modern terraryumlar İngiltere’de 1830’larda Dr. Nathaniel Ward tarafından kullanılmaya başlanmış. Botanik tutkusu olan Ward’ın bitkileri, kirli bir havası olan dönemin endüstriyel şehri Londra’da hayatta kalamıyordu. Ward bir süre sonra tesadüfen, içlerinde toprak kalıntısı kalmış kavanozlarında sağlıklı bitkilerin büyümeye başladığını gördü. Bu tesadüf Wardian Case olarak da bilinen modern terraryumları geliştirmesine neden oldu. Teraryumlar daha sonraları normalde iç mekanlarda bakmanın güç olduğu yüksek nem oranına ihtiyaç duyan tropik bitkileri ve hayvanları yaşatmak amaçlı kullanılmaya başlandı.

Terrarium aslında farklı iklimlerden bitkileri alıp kendi iklimimizde yetiştirebileceğimiz ortam sağlayan bir ekosistem. Günümüzde çok popülerler çünkü açık ya da kapalı terraryumlar, hem kişiselleştirilebilir olduklarından, hem bakımları kolay olduğundan, hem de çok şık ve sevimli olduklarından ev, ofis dekorasyonu öğesi haline geldiler. Bu işe merak salanlar öyle güzel öyle ince işler yaptılar ki bu trend dünyaya yayıldı. 

Genellikle cam bir fanusun içine taş, toprak, kum, kaktüs, succulent, yosun, kurutulmuş bitkiler, yapraklar hatta minik figürler konularak ‘tasarlanıyorlar’.

Hayal gücünüzün el verdiğince malzemeniz var, yapabilecekleriniz sonsuz. Bu yüzden de kendi terrariumunuzu yapmak çok zevkli olacak.

Zevkli bir hobi edinmek için vaktiniz yoksa bu özel dekorasyonu profesyonelce yapan uzmanlar da var.

Sevgili Burcu Pelin Ataç ile tanışmamız da bu sayede oldu. Bir gün instagram da neler oluyor dünyada diye gezinirken, muhteşem bir terrarium harikasına rastladım. Yıllardır dikkatimi çeken, fakat bir türlü vakit ayıramadığım hobiyi uzmanlık alanına çevirmişler.

Pelin Hanım, Trakya Üniversitesi Tekirdağ Ziraat Fakültesi Bahçe Bitkileri Bölümü Meyvecilik Anabilim Dalı Yüksek Lisans Eğitimini tamamladıktan sonra. Şubat 2014 tarihinden itibaren de Do Design Office’ kadrosuna dahil olup bu muhteşem tasarımların yaratıcısı olmuş. Bitkiler konusunda ki deneyimlerinin bu muhteşem tasarımlara ilham vereceğini kim bilebilirdi?

Modellere baktıkça gözlerime inanamadım. Her biri yeni minyatür dünya. Özel günler, kutlamalar için kişisel tasarımlarla çok şirin birer sanat eseri olmuş. Artık kılık kıyafet hediye etmek yok. Özel günler için kişiye has,  işine, hayatına uygun, hatta tuttuğu takımına uygun tasarımlar ile evler, ofisler süslenebiliyor. Süsten öte gözünüzün önünde minyatür bir bahçeye bakmak, ofisteki onca yoğun saatlerde ruhu dinlendiriyor.

Dayanamayıp pelin Hanımla iletişime geçtim. Öncelikle tüm sanat eserleri için kendilerini tebrik ettim. Eğitim almak istersek neler yapabiliriz diye sizler için bilgi aldım.

Kısa zaman sonra İzmir ve İstanbul da özel work shoplar planlayacaklar. İlerleyen günlerde sizlerle bu tarihleri paylaşacağım. “Ben bu işlerle uğraşamam, elim yatkın değil ama çok beğendim, kendi özel alanımı anlatacağım  bana bir zahmet yapsınlar” derseniz bu seçenek size daha yakın. Yazımın sonunda paylaşacağım iletişim numaralarından, instagram adreslerinden de kendilerine ulaşabilirsiniz.

Bir dostunuz ofis mi açtı, yeni bir iş yeri mi kuruldu, biri mezun mu oldu, doğum günü, evlilik yıl dönümü ya da sevgililer günü mü? Artık hediye düşünmenize gerek yok. Her baktığında sizi anacağı harika bir anı bırakıyorsunuz. Her gelen misafirinizin “Ay bu çok güzelmiş, nereden aldınız? diye soracağı şahane bir aksesuara sahip olacaksınız.

Ben de öğrenmek istiyorum, ben de yapabilirim diyorsanız benim yazılarımı takip edin de kursta birlikte aynı masada terarrium yaratalım.

 

Şahane tasarımlara ulaşmanın adresi aşağıda bilginize sunulmuştur. Şirketin ana sayfasından ve instagram hesabından inceleyin derim.

Do Tasarım

Burcu Pelin ATAÇ 

Ziraat Yüksek Mühendisi

 

Konak Mh. Bağlar Sk.

No: 3 D: 3 Nilüfer / BURSA

T: 0 224 451 2 777

F: 0 224 451 2 777

GSM: 0 537 766 44 15

www.dotasarimofisi.com

@dodesignoffice

http://dotasarimofisi.com/promosyon/Kategoriler-Do-Tasar%C4%B1m-Ofisi.aspx?ID=1585&BSLK=Mini%20Bah%C3%A7e

Bahar’ım gelmiş…

Toprak mis gibi kokuyor . Bahçeler renklenmeye başladı. Meyve ağaçları çiçeklendi. En güzeli de  gelinlik giymiş gibi süslenen erik ağaçları. Gökyüzü pırıl pırıl. Terk eden kuşlar da birer birer yola çıktılar artık. Yeni yeni İstanbul manzaraları oluşturacaklar gökyüzünde. Martılar hep vardı zaten. Onlar her koşula yatkın kimlikleri ile istikrarlı, cefakar, güçlü ve özgürler.

Ufak ufak ara sokaklarda top oynamaya başlar çocuklar. Parklar da dolar. Baloncular da gezinmeye başlar yakında. Kedilerin baharı geldi de geçiyor bile. Onlar için masum aşk hikayeleri yazılıyor şimdi. Yavaş yavaş Nisan’ın bereketinin kokuları yayılacak havaya. “İnce mi giyinsek, kalın mı bilemedik” cümleleri konuşulacak. Yaz için tatil planları başlayacak yeniden.

Kelebekler uçuşup, güneş ısıtmaya başlayınca insanlar da ısınacak, mesafelerini yakınlaştıracak yeni umutlara.Bahar ile yenileneceğiz hep birlikte. Güzel olan varlıkların festivali gibidir bahar. Hepsi tüm yıl olduklarından daha da gösterişli. Her güzellikle hücrelerimiz arınacak gözlerimiz sayesinde. Orman, sahil yürüyüşleri. Yaza hazırlık diyet telaşı derken, yeniden bahar gelip geçecek üzerimizden.

Doğanın bıkmadan usanmadan yenilenmesine karşın, insanlar neden hep olduğu yerde sayıyor bu dünyada? Bizim kirlettiğimiz, çöpe çevirdiğimiz, havanın kuruttuğu, kirlettiği her şey inatla yeniden hayata dönüyor. Bütün bu oluşum ve değişim üstelik dünya canlıları için. Hayvanlar ve bitkiler kendilerine bahşedilenin miktarına, kalitesine bakmadan kabullenip yaşamlarını sürdürebilirken, insan denilen varlığın bu dünya ve diğer canlılarla derdi ne anlamış değilim.

Ne kadar yaşayacağımızın garantisi olmadığı gibi, üstelik tüm şartlara dayanabiliyor olduğumuzun da ispatı var. Fakirlikte de, zenginlikte de yadırgamadan yaşar insan. Dağın tepesinde bir barakada su ve elektrik yokken yaşayabildiği gibi büyük şehirlerde,  malikanelerde de yaşayabiliyor.

Elde ettiklerimizi koruma hastalığı bizimkisi ve diğerinden daha fazlasına sahip olma hırsı. Olandan vazgeçin, hepiniz bağ bahçe bakacak evlere taşının, ferrarinizi satın, hayatınızı olduğu yerde bırakın demek istemiyorum. Gereksiz hırslarla kendinize stres ortamı yaratmayın yeter.

Oysaki hepimizi doğa  besliyor. Hepimiz aynı üretilmiş organlarla yaşantımızı belirlenmiş şartlar ve kurallar silsilesinde sürdürüyoruz. Aşağı yukarı hastalıklarımız ve hislerimiz bile aynı. Dertler bile birbirine benzer.

 

Gelişen dünyadan nasiplenmeyelim mi? Nsaiplenelim, ayak uyduralım tabi ki ama elde edemediklerimiz için sahip olanlara karşı hırs yapmayalım. Kıskanmadan, kimseyi değiştirmeye, başkalaştırmaya çalışmadan, kimsenin fikrine, hayatına saygısızlık yapmadan, kimsenin kendi özgürlük çemberini daraltmadan, kimsenin huzurunu bozmadan, canına kast etmeden, canını yakmadan, üzmeden, ağlatmadan sahip olduğumuz dünyada gerçek bir huzur ve barışla yaşamaya çalışalım.

Bahar bize daha önceki senelerde getirdiğinden çok huzur,sağlık, anlayış, hoşgörü, sevgi ve mutluluk getirsin.