Gri…

Onca rengin içinde neden gelip beni bulur bu renk bilmem. Hep ortası mı olmalı hayatın? İyisi ya da kötüsü diye iki uç var. Kötüsünü dilemek değil benimki. Kötü ardımda kaldı biliyorum. Hatta eminim de. Oyunu iyi olan kazandı işte. Bu cümleyi kim soylemişse tamamen haklı çıktı. İyi olan ne varsa önüme sunuluyor. Şükür etmenin kat sayılarla nasıl yapıldığını öğrendim.

Grinin tanımı bir insan zihni için ne olmalı diye düşünürken biraz içimdeki aynaya danıştım. Gri = Belirsizlikmis meğer.

O kadar çok alışmışım ki her şeyi önceden düşünüp planlamaya. Kendime beklenmedik durumlar için önlemler almaya, analizler yapıp tasmayı takmadan yola devam edebilmek için yükümü hafifletmek,  var olanları yok sayıp,  olmayanları görmezden gelmeye çabalamışım hep. Offf ne çok yorulmuşum.

Yorgunluğum çıkıyor bugünlerde. Sürekli uyumak istiyor bedenim. Zihnimin uyku halinde çalışıyor olmasından da şikayetçi değil artık bedenim. Hiç umursamıyor. Mütemadiyen uyku halinde olmak istiyor. Yediğim yemeklerin ve içtiklerimin tadı değişti. Ne içsem çakır keyifim biraz. Zihnim bulanık geziniyorum.

Keyfine bakmak eylemi oturmadı bir türlü bende. Giydigim guzel seyler kolay kolay yakışmıyor hemen öyle. Hep bir huzursuzluk var. Zihnime bedenim bile isyan halinde. Herşey yolunda, kendini huzurun kucağına bırak,  dinlenmedigin kadar dinlensin ruhun, uyu, dedikçe zihnim rahat durmuyor. En sevdiğin şarkının duyamayacağın kadar kısık sesle zorla dinletilmesi gibi hayat. Şimdi ruhumun sesini son desibele çıkartıp keyfine bakma zamanı.

Ah bir de bu griler olmasa…

Gerçeklikten bile korkar oldum. Mükemmellik korkutuyor. Zıngır zıngır titriyor ellerim, bacaklarım telaştan. Bu kadar da mükemmel olamaz ki diyor iç sesim. En mükemmeli bu dediklerin ne oldu diyor aklım. Sonra bir cümle, bir kaç kelimelik içi dolu konuşma ve bir umut çalıyor ruhun kapısını griler renk alıyor aniden.

Sen umut oluyorsun…

Rengini bozma, tabloyu kirletme sakın…